مدح امام حسن مجتبی علیه‌السلام
تا بخشش عطای کریمان همیشگی ست در این محیط بویِ خوشِ نان همیشگی ست آنـهـا گـدایـشـان غـم فــردا نـمی خـورد اینجا بنای سفـرۀ احـسان همیشگی ست دست کـریـم خـستـۀ بـخـشـش نمی شود هر چند التـمـاس گـدایان همیشگی ست آقـایـی و کـمـال حـسـن جـان فـاطـمــه مـانـنـد آیـه آیـۀ قـرآن هـمـیـشـگـی ست از عرش و فرش بر در او صف کشیده اند یعنی که رفت و آمد مهمان همیشگی ست در خـشـکـسال زنـدگـی و قحـطی امید در خانه اش تـرنّم بـاران همیشگی ست لبـخـنـد او خلاصۀ هر مهـربـانی است رو بـه گـدا تـبـسّم ایـشان همیشگی ست |